Langzaam ouder en soms plots Terugkijken Verloren verliezen Vriend, vriendin, Gezondheid, het niet geboren gewenste kind, De onverwachte hersenbloeding De Alzheimer’s sluipende binnenkomst
Langzaam ouder En soms plots Terugkijkend met een verkort vooruit Opnieuw ervaren wat zo moeilijk was Maar ja, vooruit Bouwen, opbouwen, bouwen
En het verdriet toont zich nu jaren later In haar gegroeide volwassenheid. De volwassenheid die opnieuw kijkt De volwassenheid die opnieuw vragen stelt en interpreteert De volwassenheid met nieuwe antwoorden De volwassenheid rustig meanderend Gevoed door de trage vragen
Vragen die opnieuw aandacht verlangen Naar zin en onzin Naar schuld en ont-schuldiging Naar kansen en vergeten kansen Naar leven en dood Naar reïncarnatie en hemelse taferelen Naar engelen en duivelse daden Naar spirit en spiritualiteit
Langzaam ouder En soms plots Wat te doen Hoe te kijken Wat te voelen Hoe overeind te blijven Hoe te leven met jezelf
Zijn er inzichten die troosten Momenten van intense stilte Die het remoer In mij doet verstillen Antwoordend in ruimte, licht en lucht Dan hoop Ik dat de pijn zich toont En zich thuis voelt bij mij Want zonder kom ik niet in balans
En soms zeg ik: mag het een onsje minder zijn” En soms roep ik: “ het is genoeg” En heel soms, in een goede bui, zing ik dank omdat het leven me dit geeft. Maar dat is alleen maar soms.
Corina: 4 juni 2019 gedichtgependgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopend gedichtgependgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedi
Mijn moeder is stervende
Een kus van verlangen Een kus van eeuwige bevestiging Een kus van de nodige nodig-heid
Je begroet eenieder enthousiast Een arm om de nek Een zwaai Een lach Woorden van dankbaarheid De stembanden nog net aanrakend
Mij kijk je langdurig aan Zoe iets van......... Ik heb je niks meer te bieden.....
Ik zie je verdriet en laat het........
Een langdurige blik Waarvan ik de woorden niet ken Waarvan ik de woorden zelfs niet kan vermoeden
Je zwaait als ik wegga en een glimlach Ik zwaai terug en lach je toe Vreemd...je reactie is me niet genoeg Jij gaat sterven en Het is voor mij niet genoeg Ik voel jaloezie, voel me verloren Houdt ze wel van me Heb ik me niet vergist Het ongeruste kind ontwaakt opnieuw.
Ik zit wakend aan je bed Tellend de seconden tussen de ademzuchten 10.....11.....12.... Er is iets nog niet gezegd maar wat. Mijn zus vertelt haar moedergesprek Ze vraagt me of ik de tijd Die ik alleen met " ons moeder" was Als een kans heb gebruikt Wel om te zorgen maar niet om te zeggen.
Ze verlaat de kamer van de dood Voorzichtig loop ik naar haar toe Op mijn woorden: ik wil iets belangrijks zeggen reageert ze als van nature zeer alert. Ze opent haar vermoeide ogen Kijkt me helder en liefdevol aan Ik zeg dat ik zoveel van haar hou En zoveel van haar heb geleerd Ik vraag haar een kus.
Volmondig kust ze me Kijkt me glimlachend aan En zegt: "Mag ik een kus van jou" Ik voel haar wangen voor eeuwig Ze ontving in alle glorie De eeuwig durende zoen Mijn kind-zijn is volbracht.
E BRUIST JE KRUIST NIET MEER DE DEGENS MAAR JE GEDACHTEN JE VERLANGENS JE WENSEN
JE BRUIST JE KRUIST NIET MEER DE COMPROMISSEN MAAR JE ONAFFE GEBEURTENISSEN JE NIET gestelde VRAGEN ONTSTANE SITUATIES NIET BEANTWOORD DOOR DE TIJD DIE ZICH NU VERDICHT EN SCHREEUWT OM GELUID
JE BRUIST JE KRUIST JE WIL JE WIL ZUIVERHEID JE DOCHTER WORDT 21 ALS OUDERS VIER JE DIT FEEST ZONDER AFLEIDINGEN JE BRUIST JE KRUIST DE WEGEN VAN JE AFSCHEID AFSCHEID VAN JE WERK ZONDER AFLEIDINGEN MET MENSEN DIE DE INHOUDEN MEDE HEBBEN BEPAALD MET KINDEREN DIE JE INSPIRATIEBRON VORMDEN GEZIEN WORDEN, BEWUST GEVORMD WORDEN, GEZIEN WORDEN AFSCHEID VAN JE PASSIE, JE DRIVE, JE VERLANGEN DIRECT ZONDER AFLEIDINGEN 2010 JE BRUIST JE KRUIST JE HANDEN EEN GEBED OM GEHOORD TE WORDEN Corina 2016 gedichtgependgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedi
1 oktober 2005 De doden talen er niet na te spreken Alleen de levenden kennen het woord.
Een jaar geleden is mijn moeder begraven En nu wandel ik met hem als vader en dochter door het rijk der doden
Iedere steen een eigen verhaal Iedere steen, een eigen stuk aarde Iedere steen vakwerk
Er liggen lieve bloemstukjes We vermoeden de namen Nu vers graszaad Vertrouwend op haar kiemkracht Als vader en dochter Jaren nadien
We ontmoeten het dorp Verhalen, Ieder mens duizend verhalen Genaamd door gravures Gegrift in het geheugen.
De eeuwige rust Doet goed vermoeden De rangschikking in tijd Relativeert het nu
Maar die kleine graven Met die grote bruine beer Met twee data die amper verschillen Houden geen vraag meer tegen
Zo ook de jonge mens Die onvermoed zich keert Naar de eeuwigheid
Het geeft me Ook al weet ik nooit Wat er te halen valt. Corina van Steenhoven,
Ter nagedachtenis Om alles Het is om alles Om de stilte van het allerlaatste moment Om de ziekmakende angsten die Gekend zijn door een aantal mensen hier Door het gemis aan levend gevende moed en levens-kracht Ik had de opname als mijn laatste poging Ik won een beetje tijd Al streed ik een te vergevenstrijd Wat uiteindelijk gebeurde was Om alles Om alles Om alles.
Om alles Het was om alles Om die optelsom van wanhoop Verdriet en angst Het was om alles, anders niet Probeer maar niet te raden naar de feiten Ik zal niemand beladen met verwijten Pak een glas, en weet Wat ik gedaan heb, was Om alles Om alles Om alles
Om alles Het was om alles Alle eenzaamheid en wanhoop Neem ik mee En alle goede dingen, leuke dingen Nee Ik had er uiteindelijk geen houvast aan In mijn leven Ik zal zejullie geven Dus herdenk die ene dag Herdenk wat ik gedaan heb, lach Om die vele andere dagen Al die andere dagen, lach Om alles Om alles Om alles. Corina van Steenhoven – januari 2006 Bewerkt gedichtIvo de Wijs. gedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopend Maart 2021
Het oog loert het oog ziet het oog ziet anders al oogt het het-zelf
Bruin geel zand Maken strepen op het doek Geen extra kleuren Om nog aan te vullen
Dunner en dunner Het palet pakt zich Koortsachtig in En stroomt koortsachtig uit.
Daar liggen de geesten Op de loer die zelfstandig Wanen realiseren Drijvend met de eiwitten mee
Het geheel is deel Van eigen-geschiedenis Al lang van verder weg Al lang van meer gebroken
De kraanvogel verlies De oriëntatie en geluid Ebt weg door de vloed Van impulsen
De verf stroomt verdund Door sloten en beken Naar oceanen waar alles Samenkomt of nooit.
Meanderend in kleuren Met eigen textuur Zich mengend Tot die ENE. Corina: overlijden broer Govert.
De dood Draagt de sloffen Links om En schuifelt Langzaam binnen Het hoofd Verduistert En maakt beschermend een cocon Tot het schuifelen ongemerkt verstomt. jCorina: juni 2020 dementie
gedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopendgedichtgeopend Weg-ebbend leven Weg-ebbend geleefd leven.
“Ik kom er straks wel op terug. Ik kom er een andere keer wel op terug. Nee ik heb geen gesprekken hier met arts of psycholoog Nee hier heb ik nog niemand gesproken”
Hij doet zijn beste Om niet door zijn eigen mand te vallen
“Het gaat niet goed en het gaat niet slecht Iedere dag komt er wel iemand biljarten Dat is wel goed van hen Maar één keer is er niemand geweest Met personeel gaat het goed daar kom ik nog wel een keer op terug”.
Langzaam laat ik het tot me doordringen Woord voor woord Herinnering na herinnering Vraag voor vraag Oordeel na oordeel Een ingeslikte traan eb en vloed
De verwoesting van het brein De chaos, de wanen De tussenruimten van de angst De gaten, de wegversmalling De gebroken bruggen
De leuningen als een potlood Kervend in het zand
Het raakt mij Het schuurt mij Steeds dichter bij Het leven overziend De drohnvan de ouderdom Corina: 18-02-2021: dementie